Turkish - Turkish
Definition of bi̇lâ in Turkish Turkish dictionary
- (Osmanlı Dönemi) Olmayarak, sahib olmıyan "...sız,...siz" mânâları yerine kullanılan edattır. Kelimenin başına getirilerek menfi mânâ hasıl olur
- BİLA FASILA
- (Hukuk) Ara vermeden, kesintisiz
- BİLA KAYDÜ ŞART
- (Hukuk) Kayıtsız ve şartsız hiç bir koşula bağlanmaksızın
- BİLA MUCİP
- (Hukuk) Gerekçesiz
- BİLA ÜCRET
- (Hukuk) Ücretsiz, bedava, gratis
- BİLA İMHAL
- (Hukuk) Zaman tanımadan; ek süre vermeden
- TERCİH BİLÂ MÜRECCİH
- (Osmanlı Dönemi) Hiç bir üstünlük sebebi yok iken birbirine eşit iki şeyden birisini diğerine üstün tutmak
- TERECCUH BİLÂ MÜRECCİH
- (Osmanlı Dönemi) Bir şeyin kendi zâtında diğer şeye karşı bir üstünlük vasfı olmadığı hâlde, hiç sebebsiz üstün bulunması ki; böyle bir hal imkânsızdır, muhaldir